تاریخچه و چگونگی پیدایش ورزش تنیس روی میز

در بین خبرنگاران و تاریخ نگاران ورزشی همیشه این موضوع که ورزش تنیس روی میز ، چه زمانی ، چگونه و کجا به وجود آمد بی نهایت مشکل است.

درباره تنیس روی میز

گفته ها و شنیده ها در مورد اینکه این ورزش از کجا و چگونه به وجود آمده است شدیداً مغایرهم هستند. دقیقاً نمی توان تاریخ و محل پیدایش این ورزش را تعیین نمود. به طور کلی پیدایش و شروع تاریخ تنیس روی میز را می توان از اواخر قرن نوزدهم دانست و این هم زمانی اتفاق افتاد که این ورزش که در ابتدا در اطاقها و زیرزمینهای خصوصی انجام می شد به سالنهای مسابقات رسید و بدین ترتیب ورزشی که یک نوع تفریح خاص برای افراد ثروتمند جامعه بود به یک ورزش و تفریح برای عموم مردم تبدیل شد. .

تنیس روی میز در ابتدا در آسیا ، انگلستان یا نزد سرخپوستان آمریکای شمالی و جنوبی به طور ابتدایی بازی می شده است. در سال های نخستین برای بازی دراین ورزش از راکتهای شبکه دار مثل راکت تنیس و توپهای پارچه ای که به صورت گلوله محکم پیچیده شده بود، یا توپ لاستیکی کوچکی که باد می شد استفاده می کردند و این روند برای سالهای زیادی در جریان بود تا اینکه کم کم شرایط تغییر کرد و راکتهای شبیه به راکت تنیس جای خود را با راکتهای چوبی دسته بلند و باریک و پوشیده از پوست گوساله دردوطرف تخته راکت عوض کردند. رییس سابق فدراسیون بین المللی تنیس روی میز آقای “ایورمونتا گو” از انگلیس اولین کسی بود که منشاء بازی تنیس روی میز را از سرخپوستان می دانست. اتفاق بزرگ بعدی در این ورزش زمانی بود که در سال ۱۸۹۰ “جیمز گیب” انگلیسی، توپ مخصوصی که جنس آن از سلولوئید بود درست کرد و این اتفاق یک قدم روبه جلو و مهم در این ورزش بود. سلولوئید جنسی شبیه به توپ های فعلی این ورزش داشت و به همین منظور در پیشرفت تنیس روی میز بسیار مهم بود. راحتی و کنترل این توپ در هنگام بازی باعث رونق و معروفیت بیشتر این ورزش گردید. شاید در مورد نام این ورزش که این روزها به پینگ پنگ مشهور است بد نباشد بدانید که به خاطر صدای پینگ و پنگ که از برخورد راکت با توپ سلولوئیدی ایجاد می شد، نام این ورزش را که به اسم “گوسیما” یا “فلیم فلام” یا “ویف وایف” یا “پیم پام” متداول بود به “پینگ پنگ” تغییر یافت. این اصطلاح برای اولین بار در مراجع قانونی انگلستان به انحصار ثبتی رسید. اما چون این ورزش مقررات و قوانین مخصوصی نداشت، بازیکنان هر کشور به فراخور حال و موقعیت و علاقه خود هر طور که مایل بودند بازی می کردند و طول و عرض میز یا بلندی و کوتاهی آن در نزد کشورهای مختلف متفاوت بود ، یا بلندی و کوتاهی تورمیز یک کشور با تور میز کشورهای دیگر هم سطح نبود.

به همین دلیل چون هر کس فقط می توانست روی میز منتخب خود که عادت کرده بود بهتر بازی کند و همین برای همه گیر تر شدن این ورزش و حرفه ای شدن آن یک مانع بزرگ بود. در آن زمان ورزشکارانی به نام های “لاسچلوپارتمان” از مجارستان و در سالهای بعد “شومن واریته” با کفشهای قلابدار و شلوار مشکی و پیراهن مشکی ابریشمی در صحنه ظاهر می شدند و تماشاچیان را با فوت و فن هایی از بازی تنیس روی میز سرگرم می کردند. نزدیک به ۲۰ سال بعد در سال ۱۹۰۵ یک انگلیسی به نام ” گود” پا را فراتر گذاشت و در صدد بهتر شدن شرایط راکت های این مسابقه برآمد. او به روی راکتهای چوبی، قطعه ای لاستیک موج دار( دندانه دار) قرار داد و بدین وسیله بازیکنان یاد گرفتند که به غیر از ضربات ساده ای که در آن زمان رایج بود ضربات مواج و فنی تری را به توپ زد و همین امر باعث زیبا تر شدن این ورزش شد. پس از آن به سرعت راکتهای روکش لاستیکی دانه دار به سرعت مورد قبول عامه قرار گرفت و جای راکتهای چوب پنبه ای و چوبی را گرفت و بلافاصله بعد از آن راکت هایی به بازار آمد با قیمت بالاتر که روکش های آن ها از جنس مخمل بود. نوع بازی کردن تنیس روی میز در سال های ابتدایی شامل حمله از یک طرف و ضربه ای از طرف دیگر بود که به عنوان دفاع از طرف دیگر میز داده می شد..

از سال ۱۹۲۰ یک شرکت ورزشی برای کالاهای تجاری خود که به این ورزش مربوط می شد از نام پینگ پنگ استفاده کرد و به همین علت بعدها برای جلوگیری از سواستفاده از نام پینگ پنگ، نام این ورزش از پینگ پنگ به تنیس روی میز تغییر داده شد. در سال ۱۹۲۶ اولین قدم حرفه ای شدن و قهرمانی شدن این ورزش برداشته شد و فدراسیون بین المللی تنیس روی میز تأسیس شد و با کمک دکتر”لی من” قوانین و مقررات خاص و یکنواخت تنیس روی میز را تصویب کرد. در همان سال مسابقات جهانی تنیس روی میز آغاز شد که اولین دوره آن در لندن برگزار شد. پس از آن یک وقفه در مسیر این ورزش به وجود آمد و از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۶ به علت وقوع جنگ جهانی دوم همه فعالیتها و مسابقات جهانی این ورزش تعطیل شد. درسال ۱۹۴۷ یعنی بعد از جنگ دوم جهانی مجدداً مسابقات جهانی از سر گرفته شد تا امروز که سال ۲۰۱۹ می باشد تمامی مسابقات به صورت کاملا روتین و منظم برگزار شده است.

در بررسی و آنالیزی که روی دوره های مختلف این ورزش انجام شده است، به این نتیجه می توان رسید که از سال ۱۹۲۶ تا ۱۹۵۲ این ورزش که بیشتر با راکتهای تخته ای پوشیده از لاستیک دانه دار در دو طرف چوب راکت و با روش دفاعی بازی می شد را به علت کسب عناوین مختلف قهرمانی توسط اروپایی ها می توان عصر اروپایی ها دانست و دهه سال ۱۹۵۰ را که به دلیل ظهور و درخشش ژاپنی ها و معرفی روشپن هولدر( گرفتن راکت به شکل مداد) و ارائه ضربه های فورهند و بازی تهاجمی نزدیک به میز به وسیله راکتهای اسفنجی و رقص پا توسط آنها و کسب اغلب عناوین قهرمانی این ورزش، این دهه را نیزعصر ژاپنی ها نامید. ژاپنی ها تا سال ۱۹۶۱ این برتری مطلق را حفظ کردند و همواره ستاره مسابقات جهانی بودند. اما ادامه کار در این ورزش بدین شکل نبود و در سال ۱۹۵۹ جنگ کوتان اولین بازیکن چینی بود که کاپ انفرادی مردان جهان را با خود به پکن برد . از ۱۹۶۱ تا ۱۹۶۷ که چینی ها در مسابقات جهانی حضور پیدا کردند و گوی رقابت را از ژاپنی ها گرفته بودند و قهرمان بی چون و چرای تنیس روی میز دنیا شدند و عناوین انفرادی و تیمی مردان را در مسابقات جهانی ۱۹۶۱ پکن، ۱۹۶۳ پراگ و ۱۹۶۵ لوبلیانا را به خود اختصاص دادند عصر چینی ها نامیده شد و تا به امروز در بسیاری از کشورهای جهان طرفداران زیادی دارد این چینی ها هستند که حرف اول را در این ورزش می زنند و باقی کشورها در پی رسیدن به افتخارات چینی ها هستتد.

در مورد فواید و تاثیرگذاری های ورزش پینگ پنگ روی بدن انسان تحقیقات زیادی انجام شده است و مطالعات و تحقیقات کارشناسان علوم ورزشی بیانگر آن است که ورزشکارانی که زمان بیشتری را انجام بازی پینگ پنگ اختصاص میدهند از عملکرد های مغزی بهتری نسبت به سایر افراد دارند یکی از ویژگی های متفاوت این ورزشکاران نسبت به افراد عادی سرعت تصمیم گیری بالا و اعتماد به نفش در کوتاه ترین زمان است علاوه بر آن این ورزشکاران به دلیل فعالیت در این ورزش از هوشیاری و توجه داشتن به پیرامون خود برای مدت طولانی تری برخوردارند که نمونه آن هوشیار بودن در هنگام رانندگی را میتوان مثال زد، مضاف بر این نتیجه مطالعات و آزمایشات نشان داده که این ورزش در پیشگیری از ابتلا به برخی از اختلالات مغزی مانند آلزایمر بسیار موثر است. در موقع بازی کردن تنیس روی میز تمام اجزای بدن در حال حرکت هستند : دست، پا، انگشتان دست، سر، چشم و اندام در حال حرکت هستند این بازی باعث می‌شود که تحرک شما بسیار زیاد شود و دو نیمکرهٔ مغز به‌طور هم‌زمان با هم کار کنند و همچنین مخچه را تقویت می‌کند.